بر اساس پژوهشي كه توسط مركز تحقيقات گوش و حلق و بيني دانشگاه علوم پزشكي ايران و گروه شنوايي شناسي دانشكده علوم توانبخشي اين دانشگاه انجام شده است، افزايش تعداد جلسات درماني با تحريك الكتريكي، سبب بهبود وزوز و كاهش شكايت‌هاي همراه آن به دليل ايجاد پلاستي سبت مثبت در سيستم عصبي شنوايي مي‌شود.
به گزارش خبرنگار «پژوهشي» خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، اين مطالعه يك بررسي تجربي باليني بوده كه هر فرد شاهد خود در نظر گرفته شده و روش نمونه گيري نيز از نوع تدريجي مي‌باشد. جمعيت مورد مطالعه شامل تمام بيماران دچار وزوز مقاوم به درمان بودند كه مراجعه كرده بودند و تمامي بيماران مورد مطالعه در زمان بررسي از توانايي شناختي و دركي هنجار برخوردار بوده و همزمان تحت درمان با ساير روش‌ها نبودند و اقدامات درماني قبلي نيز روي آنها به حاصل بوده است.
در اين پژوهش و در بررسي حاضر از 25 بيماري كه هيچگونه بهبود در هفته اول به دنبال القاي تحريك الكتريكي نشان ندادند. با ادامه درمان طي هفت هفته متوالي در هفته هفتم اين تعداد به 14 نفر رسيد، همچنين در هفته اول پس از القاي تحريك الكتريكي اكثر بيماران كاهش كمتر از سه ساعت را در وزوز خود گزارش نموده‌اند اما در هفته‌هاي دوم و سوم كاهش كمتر از سه روز و در هفته چهارم كاهش چهار، پنج روز و هفته‌هاي ششم و هفتم كاهش بيش از يك هفته در وزوز بيماران گزارش شد.
بر اساس اين مطالعه بررسي ميانگين نمرات شكايت‌هاي همراه وزوز (ديسترس شناختي، ديسترس هيجاني، آزار دهندگي، اختلالات دركي شنيداري ، اختلالات خواب، شكايت‌هاي جسماني) در قبل و پس از درمان نشان داد در گروه بيماران با بهبودي در وزوز، كاهش در ميانگين نمونه كل و نمرات هر يك از شكايت‌ها پس از درمان با تحريك الكتريكي از نظر آماري معني‌دار بود.
از آنجا كه تظاهرات باليني وزوز احتمالا با شرايط متعددي مثل شدت و كيفيت وزوز، معيارهاي شخصيتي بيمار قبل از حضور وزوز و نيز موارد ديگري همچون استعداد فردي بيمار در عدم جبران رواني و يا بيماري‌هاي جسماني همزيست با وزوز تحت تاثير قرار مي‌گيرند مي‌توان مشاهده كرد كه طيف وسيعي از عملكردهاي روان‌شناختي بيمار مي‌تواند در ايجاد ديسترس ناشي از وزوز دخالت داشته باشد.
در واقع مكانيسم ايجاد ديسترس ناشي از وزوز به اين صورت است كه آزاردهندگي ناشي از وزوز در اثر بازخورد ذهني از طريق هيپوتالاموس به هيپوفيز و به آدرنال فوق كليه، باعث ترشح ميانجي‌هاي شيميايي نور اپي نفرين و اپي نفرين از بخش مركزي غده آدرنال مي‌شود و حالتي تحت عنوان «شلاق سمپاتيك» را ايجاد مي‌كند كه طي آن سيستم آدرنرژيك (سمپاتيك) فعال شده و به دليل حضور مرتب آزار دهندگي ناشي از وزوز و ساير عوامل دخيل، آزاردهندگي و ديسترس ناشي از وزوز را باعث مي‌شود.
همچنين القاي تحريكات الكتريكي به گوش سبب فعال شدن سيستم پاراسمپاتيك شده و متعاقبا سيستم سمپاتيك مهار مي‌شود. در واقع مكانيسم عمل تاثيرات تحريكات الكتريكي به اين صورت است كه تحريك الكتريكي گوش به همراه كاهش وزوز، تون پاراستمپاتيك را افزايش و خواب موقتي ايجاد مي‌كند و همچنين با تاثير بر سيستم عصبي خودكار باعث ايجاد آرامش و در نتيجه كاهش هيجانات، بهتر شدن خلق و خو، افزايش توجه انتخابي شنيداري و بهبود درك لغات در بيماران مي‌شود، لذا تحريك الكتريكي گوش را مي توان نوعي «واتنش درماني» محسوب كرد.
در اين مطالعه نيز مشخص شد القاي تحريكات الكتريكي باعث كاهش معني داري در نمرات شكايت‌هاي همراه وزوز در گروه بيماران با بهبودي مي‌شود و در 92 درصد از بيماران مورد مطالعه پس از القاي تحريك احساس آرامش گزارش شده است.
نتايج اين تحقيق نشان مي‌دهد القاي تحريكات الكتريكي حتي در گروه بيماران بدون بهبودي وزوز، باعث كاهش معني دار در شاخصه شكايت جسماني بيمار مبتلاء به وزوز مي‌شود.
به گزارش ايسنا، دكتر محمد فرهادي، سعيد محموديان، وحيده يزدان‌پرستي و دكتر احمد دانشي - پژوهشگران اين طرح - معتقدند اين يافته احتمالا ناشي از تاثيرات واتنش زايي اين گونه تحريكات الكتريكي در بيماران مي‌باشد چرا كه اكثريت قريب به اتفاق بيماران مبتلاء به وزوز گوش دچار استرس و تنش‌هاي عصبي مربوط به آن مي‌باشند.
آنها در عين حال خاطرنشان كرده‌اند كه تاثيرات تحريك الكتريكي شنوايي به روش مطالعه حاضر روي بيماران مبتلاء به وزوز بايد با در نظر گرفتن گروه شاهد و مقايسه ميانگين نمرات قبل و بعد از مداخله مورد بررسي قرار گرفته و و همچنين نتايج به صورت مطالعه طولي و درازمدت (كوهورت) نيز مورد توجه قرار گيرند تا اثرات اين گونه تحريكات در درمان وزوز روشن‌تر شود.